De moeder van dit bijzondere jongetje vertelt dat ze alles probeert wat haar zoon zou kunnen helpen. Op de vraag wat haar verwachtingen zijn ten aanzien van Neurofeedback, zegt ze; ‘GEEN!’ Maar.. ik hoop dat hij meer open zal worden, meer toegankelijk, meer zal communiceren en een betere aansluiting zal hebben met andere kinderen.’
Het begon al met de eerste training: ze had nooit verwacht dat hij in de stoel zou gaan zitten en zou toestaan dat die plakkers werden opgeplakt. Ik gaf aan dat we het rustig aan doen; hij bepaalt de snelheid. Ik zag dat hij het spannend vond en vertelde hem dat ik niets doe wat hij niet wil. Dit hielp blijkbaar, want hij zat in één keer de hele training uit.
En elke week komt hij en heeft zijn moeder wel weer een nieuw bijzonder verhaal te vertellen. In het begin was er soms een kleine verandering, maar soms ook groot. De ene keer is het dat hij ineens zijn eigen kleren aantrekt (hij doet dat dan niet elke keer, maar toch; aankleden gaat veel beter), de andere keer vertelt ze dat hij langer aan tafel kan blijven zitten tijdens het eten. Dan vertelt ze dat hij nu zelf kan tanden poetsen. Of dat hij voor het eerst zijn haar heeft laten knippen zonder problemen. Anders was dat bijna onmogelijk, behalve als hij sliep. Hij was er altijd bang voor, maar nu niet meer. Zijn moeder geeft aan dat ze het gevoel heeft dat hij sneller nieuwe handelingen aanleert.
Naarmate de trainingen vorderen, blijven de veranderingen zichtbaar doorgaan. Zoals het bijzondere verhaal dat hij naar de tandarts is geweest en een gaatje heeft laten vullen. Of dat hij zonder problemen zijn bloed laat afnemen voor onderzoek. Moeder wist niet wat ze meemaakte! Ongekend; dat had ze nooit verwacht! Maar er zijn nog grotere en bijzondere veranderingen zichtbaar; bijvoorbeeld wanneer hij naast zijn mama komt staan en zegt; ‘mama, jij leest een boek.’ Dat is heel bijzonder! Want hierbij valt op dat hij niet alleen maar functionele dingen zegt (wat echt bij het klassiek autisme hoort) maar dat hij nu ook opmerkingen begint te maken over wat hij ziet en wat hem buiten zijn eigen wereldje opvalt. Hij kan nu ook op zijn beurt wachten; dit maakt het mogelijk om gezamenlijke spelletjes te doen.
Ondertussen heeft dit bijzondere jongetje 30 trainingen gehad. De laatste keren zijn de verhalen die zijn moeder verteld bijzonder indrukwekkend; een paar voorbeelden:
Hij had van zijn oudere broer het spel Minecraft gewist van de tablet (hij zag het, dacht; niet nodig, en heeft het zorgvuldig opgebouwde spel van maanden van zijn grote broer gewist!!). Zijn broer was ontroostbaar! Maanden werk was weg. Toen zijn moeder vroeg aan haar jongste hoe zijn broer zich nu voelde; blij of verdrietig? antwoordde hij het goede antwoord: verdrietig! Waarop hij ‘Goed zo’ verwachtte, omdat hij de vraag goed beantwoord had. Maar toen zijn mama zei; ‘kijk eens goed naar je broer? Waarom is hij zo verdrietig? Dat komt omdat je zijn spel hebt weggedaan!’ Wat toen gebeurde was heel bijzonder; ze zag dat de emotie van zijn grote broer hem raakte! Ze vertelde dat het heel bijzonder is dat hij iets voelt, terwijl het iemand anders aangaat!
Of het andere verhaal; dat hij met ‘filmpje op de bank kijken’ niet alleen voor zichzelf een kussentje en dekentje klaar legt, maar ook voor zijn grote broer! Of dat hij in een compleet lege schoolbus (in plaats van op zijn vaste plek op de achterbank) naast het enige andere kindje gaat zitten wat er zit. En, vertelt zijn moeder, ook word hij spraakzamer; en zijn zinnen worden langer.. Prachtig om te zien! Hij word opener in contact!
Zijn vader vertelde me dat hij verbaasd was over het feit dat hij hem zijn grote broer hoorde waarschuwen voorzichtig te fietsen, omdat het daar, op die plek, wel gevaarlijk zou kunnen zijn. Wel op zijn autistisch, maar niettemin!! Voor velen zou het misschien niet veel voorstellen, maar voor de ouders van dit jongetje zijn het enorm grote stappen! We zijn benieuwd naar wat er verder nog komt.